Metoda Lyon wyróżnia się wieloma oryginalnymi koncepcjami: chaotyczną i liniową skoliozą, otwarciem kąta biodrowo-lędźwiowego, tensegracją i plastyczną deformacją tkanek miękkich, pracą nad automatycznym układem pozapiramistycznym, korekcją 3D za pomocą regionalnych ruchów sprzężonych, równowagą izostatyczną w płaszczyźnie strzałkowej, stosowaniem zajęć sportowych oraz integracją aparatu hiperkorektywnego z fizjoterapią.
Podstawową koncepcją jest stymulacja układu pozapiramidowego. Aktywacja głębokich mięśni przykręgowych opiera się na fizjologii z aktywacją 4 dróg: siatkowo-rdzeniowego, przedsionkowo-rdzeniowego, rubro-rdzeniowego i tekto-rdzeniowego. Organizacja sensomotoryczna obejmuje zestaw receptorów czuciowych, centrów integracji korowej, sprzężenia sensomotorycznego, centrów integracji motorycznej i mięśni posturalnych.
Cechą charakterystyczną metody Lyon jest symetria, dzięki której głowa jest zawsze w osi kończyn dolnych. Korekcja odbywa się w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej, derotacja jest konsekwencją sprzężonych ruchów. Korekcja 3D za pomocą sprzężonych ruchów wykonywana jest w płaszczyźnie strzałkowej i w płaszczyźnie czołowej. Korekcja postawy 3D opiera się na prawie sprzężonych ruchów kręgosłupa i na ogólnym zniekształceniu przez translację wzdłuż osi pionowej w aktywnym osiowym samowydłużeniu. Charakterystyczna dla metody jest zjawisko asymetrycznej zmiany strukturalnej połączenia lędźwiowo-biodrowego (ASALIJ), zaburzenie kąta biodrowo-lędźwiowego.